2009-11-25

Tegen 2012 kopen België en Vlaanderen elk voor meer dan 100 miljoen euro gezuiverde lucht om aan hun Kyoto-verplichtingen te voldoen. De markt in uitstootreducties uit arme landen is aan een opmars bezig.

MO* volgde met steun van het Fonds Pascal Decroos het geld tot in India en zag er een woestijn vol fata morgana’s en één oase. Naast de fraude en het misbruik valt ook het verschil in aanpak tussen Vlaanderen en België op. Vlaanderen klaagt over de gebakken lucht die andere landen aankopen, maar zorgt binnen het aantoonbaar nefaste systeem er enkel voor dat het zelf boekhoudkundig in orde is. Zelfs met strenge extra criteria die de federale overheid wel heeft blijft de vraag: hoe duurzaam is een beleid dat kredieten wil kopen in een markt die voor meer dan de helft niet uit gezuiverde maar uit gebakken lucht bestaat? Een ambtenaar die het niet meer kon aanzien, vertelde off the record dat ‘de projecten die echt de uitstoot verminderen en de duurzame projecten altijd sneuvelen, net omdat die er minder zeker van zijn dat ze de kredieten kunnen leveren.’ Dit artikel geeft voor het eerst concrete voorbeelden en een gezicht aan de realisaties van wat vandaag als dé oplossing voor het klimaatprobleem naar voor wordt geschoven. Het dossier staat online vol met extra tekst en hyperlinks. Met een uitgebreide bibliografie en video interviews wil het journalistieke transparantie aanbieden.

Nick Meynen

Nick Meynen is freelance journalist met een regionale specialisatie in Zuid-Azië. Hij publiceert meestal reportages, analyses en dossiers over ontwikkelingshulp, klimaatverandering en conflicten
€ 3.880, toegekend op 02/06/2009
ID
FPD/2009/725

PRINT/ONLINE

Klimaatbeleid mist Doelmatigheid. De grote koolstoffraude, MO* december 2009.
Koolstofhandel: de zeepbel van het klimaatbeleid, Zacht geritsel - januari/februari/maart 2010.