Terug naar eigen land

Marokko was hun jaarlijkse vakantieland, hun dosis zon na tien maanden onder de grauwe Belgische hemel. Veel meer kenden ze niet van 'le pays'. Ze waren opgegroeid met de teleurstelling en bitterheid van hun ouders, over de armoede en de repressie die hen destijds wegjoegen. Maar de afgelopen jaren heeft Marokko geboomd, het land zoekt actief naar brains, talent en investeerders, en terwijl deze jongeren ondanks hun diploma in België altijd in de eerste plaats 'Marokkanen' zullen blijven, zijn ze hier ‘Europeanen met een Toekomst’.

Want sinds Mohammed VI in 1999 koning werd, is Marokko van een ontwikkelingsland geëvolueerd naar een sterke, politiek stabiele en economisch veelbelovende natie. Hij bracht de Marokkaanse economie in een stroomversnelling na het rigide beleid van zijn vader Hassan II. De economische groei van het land bedroeg in 2010 bijna 5%. In België was dat toen 2,6%. Daarmee is Marokko veruit de meest stabiele staat in de Arabische wereld. Ook dat trekt investeerders aan.
Die evolutie is zichtbaar en tastbaar: waar je ook gaat, overal zie je bouwwerven. Tussen Tanger en Casablanca rijzen luxe flatgebouwen, kantoorgebouwen, spoorlijnen, en zelfs geheel nieuwe wijken uit de grond, netjes afgezoomd door hekken met daarop veelbelovende foto's over hoe het er in de toekomst zal uitzien. De bouwwoede illustreert de hang naar vooruitgang en de ambitie om zaken te doen met Europa, de VS, Azië en het Midden-Oosten. Marokko doet moeite om haar 'kinderen' terug te krijgen.

Vroeger was men tevreden met het geld dat de Marokkanen in het buitenland naar hun familie in Marokko stuurden – het was een belangrijke bron van inkomsten. Nu heeft men knowhow nodig, hersens en talent om de groei gestalte te kunnen geven. Men beseft dat die Europese Marokkanen nodig heeft – of toch in ieder geval de hoogopgeleiden onder hen.

In deze tweedelige reportage praten de Belgische Marokkanen Nesrine, Salim, Zakaria, Meriem, Youssef, Sabrine, Zohir en Bilen over ambities, geld en carrière. Over tussen twee stoelen vallen en nooit ergens écht bij horen. Maar ook over thuiskomen, gelukkig zijn, aanvaard worden en grote dromen kunnen koesteren.