Gesteunde projecten

40 jaar geleden emigreerde Veysel Biçeci vanuit het dorp Pörnek op het Turkse platteland naar België. Door die verhuizing onttrok hij zijn familie aan de schrijnende armoede, en maakte hij van zijn kinderen en kleinkinderen definitief Gentenaars. Eén van Veysel's kleinzonen draagt de naam van zijn grootvader, ondertussen overleden. Zoiets schept verplichtingen. Wie de naam draagt, zet ook de traditie voort.

Er is geen tekort aan informatie en feiten over de situatie in Libanon. Maar wie zijn die mensen, die vrouwen en kinderen, wat leeft er momenteel bij de jongeren in Palestijnse kampen? Jongeren die verlangen naar de terugkeer naar een land dat ze nooit gezien hebben. Zijn er nog dromen en fantasieën? Mashid Mohadjerin bracht ze in beeld.

Ooit was Antwerpen hét centrum van de wereld voor handel en het bewerken dan diamant. Ooit slepen vele tienduizenden arbeiders in Antwerpen en Amsterdam de ruwe steentjes tot hun begeerde, fonkelende vormen. Zij creëerden met hun vakmanschap uiteindelijk de waarde en de exclusiviteit van dit luxeproduct par excellence. De Antwerpse diamantnijverheid genoot na verloop van tijd dan ook veel aanzien. De vakkennis van de diamantbewerkers was het fundament voor het imago van Antwerpen als hét wereldcentrum voor diamant.

In Parijs ontmoette Inge Ghijs een meisje uit Togo dat als inwonend huispersoneel ware slavenarbeid moest verrichten en bovendien opgesloten en geslagen werd. 'Nooit eerder is een ontmoeting, een verhaal, zo sterk en zo lang door mijn hoofd blijven spoken', aldus de gerenommeerde journaliste van De Standaard. Ze beslist om te onderzoeken of ook in België huisslavernij bestaat.

Honderden Russen komen naar België in de hoop hier een beter leven te vinden. Een netwerk van louche bedrijfjes helpt hen daarbij. Het paradijs vinden ze meestal niet, maar het geld is wel uit hun zakken geklopt.

Op een onzeker uur is het literaire relaas van deze intieme en intrigerende kennismaking met vluchtelingen, mensen op de dool die even een thuishaven vinden in een asielcentrum: ‘Op een onzeker uur wachten hier mensen op een nog minder zekere toekomst.’

BAGDAD - "Vroeger droegen we een minirok, nu een hoofddoek"
Irak heeft sinds deze week een interimgrondwet, waarin onder meer te lezen staat dat na de eerste democratische verkiezingen minstens 25 procent van de parlementsleden vrouw moet zijn. Klinkt goed, maar de Iraakse vrouwen zijn er niet gerust op. "Zodra de sjieten hier de macht krijgen, kunnen wij, vrouwen, onze rechten wel vergeten."

Een sociaal betrokken document, waarin op een ontluisterende en vaak vlijmscherpe manier de armoede in België wordt aangekaart

"Ik dacht veel geld te verdienen in België", vertelt Mohammed Gazov, een 49-jarige Rus die hier politiek asiel aanvroeg. "Ik wou hier blijven en werken om mijn vrouw en twee kinderen thuis een beter leven te bieden en om mijn dochter te laten studeren." Maar zijn aanvraag werd afgewezen. Na iets meer dan een jaar wordt Mohammed op een vliegtuig gezet en gerepatrieerd. "Mijn reis heeft me 2000 euro gekost. Nu moet ik met lege handen terug." 

In januari (2004, nvdr) zal het tien jaar geleden zijn dat het Zapatistisch Bevrijdingsleger (EZLN) in de Mexicaanse staat Chiapas de wapens opnam. De rebellen stelden zich een onwaarschijnlijke opdracht: ze verklaarden de oorlog aan het neoliberalisme. In feite ging het om een dringende vraag om erkenning en inspraak. Om respect voor de indiaanse rechten en cultuur en waarachtige democratie in een land waar sinds 1929 onafgebroken dezelfde partij aan de macht was. Met de snelheid van het internet wisten de indiaanse boeren wereldwijd sympathie te winnen.