Silent Stories

Drie van hen zijn een nieuw leven begonnen in België, de vierde, de Irakese transseksueel Sarah, kreeg na jaren wachten asiel in Nederland en kijkt uit naar een geslachtsoperatie. Hoezeer de personages ook verschillen in leeftijd, origine, sociale achtergrond en opleidingsniveau, ze zijn verbonden in hun emotionele strijd, hun verdriet om wat ze hebben verloren en hun hoop voor wat de toekomst mag brengen.

De regisseurs hebben ervoor gekozen om de personages caleidoscopisch te benaderen. Dat heeft tegelijk een poëtisch en een intimistisch effect. Het is hen er niet om te doen de kijkers 'op te voeden' of te overtuigen. Ze willen hen alleen raken en uitnodigen om hun leven even te laten versmelten met het harde lot van de protagonisten.

Hanne Phlypo en Cathérine Vuylsteke over Silent Stories
"Terwijl Belgische holebi's elkaar eeuw trouw kunnen beloven op het stadhuis, heeft de ontdekking van een 'afwijkende' seksuele identiteit in het grootste deel van de wereld tragische consequenties. Lesbiennes worden 'genezen' door uithuwelijking, homo's uitgestoten door de familie en verketterd door de religie, om nog maar te zwijgen van de 'goddelozen' die zich transseksueel weten. Vluchten naar het Westen is vaak de enige manier om het vege lijf te redden, maar een remedie tegen gemis en verdriet is er niet. Deze vrijheidsstrijd belangt niet alleen de holebigemeenschap aan. De pijn van zij die wegens hun seksuele geaardheid moesten vluchten, is die van ons allen. Daarom besloten wij, twee heterovrouwen en moeders, om er een intimistische, poëtische documentaire over te maken. Het recente tragische nieuws (27 jan. 2011) dat de internationaal bekende Oegnadese holebirechtenactivist David Kato in zijn eigen huis werd vermoord louter om wie hij was, bewijst nog maar eens hoe prangend actueel de kwestie is, al blijft ze doorgaans verzwegen. Zonder twijfel is seksuele vrijheid het laatste grote taboe van de eentwintigste eeuw. Het is onze hoop dat we dat met 'Silent Stories' kunnen helpen doorbreken."