Tahrir was het vertrekpunt, niet het einddoel. De maatschappelijke omwentelingen die de voorbije twee jaar in Caïro hebben plaatsgevonden, kunnen niet gereduceerd worden tot een geschiedenis van een plein. Rondom ligt een miljoenenstad die ondanks de honderdduizenden betogers blijft doordraaien. Wat in deze stad leeft, voedt het plein.
De vier fotografen volgen de straten die deze stad dooraderen en trekken ons zo mee in het sociale weefsel. Eerder dan te focussen op de dagelijkse stroom van nieuwsfeiten stellen ze scherp op individuele verhalen van mensen en plaatsen, die telkens weer andere breuklijnen blootleggen.
Het werk van Harry Gruyaert en Filip Claus spitst zich voornamelijk toe op het publieke domein. Voor Gruyaert zijn dat de satellietsteden van Caïro, waar mensen in het niets lijken te verzinken tegenover de megalomane bouwprojecten. Claus gaat in de straten van de stad op zoek naar wat mensen bindt.
Zaza Bertrand en Bieke Depoorter zoeken de privésfeer op. Depoorter brengt de nacht door bij mensen die ze per toeval tegenkwam, en gaat op die manier even deel uitmaken van de intimiteit binnen een gezin. Bertrand ontmoet jongeren uit alle lagen van de bevolking en legt op bijna antropologische wijze intieme en herkenbare momenten in hun leefwereld vast.
Ondanks de verschillende invalshoeken zijn er enkele terugkerende spanningsvelden. Tussen formaliteit en informaliteit; het geplande en wat organisch groeit; tussen de droom van de maakbaarheid van de maatschappij en de inertie die Caïro door alle veranderingen heen Caïro laat blijven; tussen overheersende structuren en de acties van individuen; tussen armoede en weelde, elites en onmondige massa’s; tussen de private en openbare sfeer, wat binnenshuis en buitenshuis gebeurt.
Cairopolis is een initiatief van Jan Beke.
