De weg naar El Dorado

Momenteel vindt in Honduras, El Salvador en Guatemala een uittocht plaats die niet meer gezien is sinds de burgeroorlogen van de jaren '80. Een mix van bendegeweld, overheidsrepressie, corruptie en armoede voedt er de uittocht van honderduizenden ontheemden. Tegelijk stuurt Mexico, onder druk van de VS, migranten meer dan ooit weer naar hun thuisland.

Toch lijkt het deportatiebeleid slechts weinigen tegen te houden. Ze hebben geen andere keuze dan te vluchten voor het escalerend geweld, klinkt het. 'Een leven is nog maar 200 dollar waard. Dat is ongeveer het tarief voor een huurmoord', zegt Salvadoraan Josué (28), in Mexico. Amnesty International spreekt over 'de meest onderbelichte vluchtelingencrisis ter wereld.'

Naar de Mexicaanse noordgrens toe eindigen talrijke arme migranten als drugkoeriers voor het beruchte Sinaloakartel. Ze hebben geen geld voor een smokkelaar, dus rest er hen maar één optie meer: een trektocht van minstens vijf dagen door de verschroeiende woestijn van de Mexicaanse deelstaat Sonora en Arizona, met 25 kilo marihuana in hun rugzak. Velen laten er het leven. Toch wachten in een Mexicaans stadje dichtbij de grens ettelijke jonge migranten tot het kartel hen rekruteert. Deze regio is de drukste smokkelroute voor marihuana naar de VS.

Ondertussen voerde de Amerikaanse staat Arizona in 2010 één van 's lands strengste immigratiewetten in. Iedereen kan voortaan zonder aanleiding naar zijn/ haar papieren worden gevraagd. Voor jonge latino’s zijn de verkiezingen op 8 november van levensbelang. Een president als Trump gaat mogelijk hun ouders deporteren en de controversiële sheriff Joe Arpaio zal ze voor hem uitzoeken.

Intussen mobiliseren activisten meer dan ooit, ze willen dat de latinogemeenschap in waardige omstandigheden kan leven. 'De Amerikaanse droom is op een bepaald ogenblik omgeslagen in een nachtmerrie', zegt politiek activiste Maricruz Ramirez (50). 'Maar nu is het welletjes geweest. We willen niet meer in angst leven, we willen niet meer bang zijn om buiten te komen en om deel te nemen aan de samenleving. We willen niet meer bang zijn om onze nek uit te steken."