Linda Polman is een Nederlands freelance onderzoeksjournalist. Haar standplaats is Amsterdam, maar voor haar onderzoeken woonde en werkte ze vele jaren in verschillende oorlogsgebieden en ontwikkelingslanden, zoals Somalië, Rwanda, Haïti, Sierra Leone, Congo en Afghanistan.

Ze is de auteur van onder meer ‘De Crisiskaravaan – Achter de schermen van humanitaire hulpindustrie’ over de internationale humanitaire hulpoperaties in oorlogsgebieden. Het verscheen in tien talen.  ‘A testament to the limits of human suffering and of attempts to rescue some humanity’, schreef Times Literary Supplement over het boek.

Ze schreef ook ‘’k Zag twee beren’, over de vredesmissies van de Verenigde Naties in Rwanda en Somalië, waarover The Guardian schreef: ‘This book recalls the reportage of Ryszard Kapuscinski and the black humour of Evelyn Waugh and Graham Greene’s fiction’.

Polmans reportages, columns en achtergrondartikelen werden gepubliceerd in onder meer de Volkskrant, De Morgen, Granta en GEO en haar werk werd uitgelicht door talloze internationale media, waaronder Jon Stewart’s The Daily Show en door Philip Gourevitch in The New Yorker.

Voor haar voorlaatste boek, ‘Death Row Dollies’, over Europese vrouwen die hun lot verbinden aan dat van terdoodveroordeelden in de VS, verbleef ze over een periode van meer dan tien jaar regelmatig in de Amerikaanse staat Texas.

Als ze in Nederland is doceert Polman aan journalistieke opleidingen.

Info

Naam
Linda Polman
Expertise
Humanitaire hulp, Verenigde Naties, Humanitaire en militaire interventies, Europees vluchtelingenbeleid
Land
Nederland
Stad
Amsterdam

Gesteunde projecten

Niemand wil ze hebben. Europa en zijn vluchtelingen.

  • Migratie

Dit verhaal over het Europese ‘vluchtelingenmanagement’ begint in de zomer van 1938 in het statige Franse kuuroord Evian, bij de eerste internationale top over de vluchtelingencrisis in Europa. Het aantal Joden dat uit nazigebied probeerde te ontkomen was geëxplodeerd: er waren dringend opvangplaatsen nodig. Alle West-Europese landen traden aan in Evian en al hun argumenten om de vluchtelingen níét binnen te laten waren dezelfde als nu: de ‘migranten’ zouden niet stroken met nationale normen en waarden, banen en huizen willen afpakken en de cohesie in de samenleving bedreigen.