BRUSSEL - Waarom maak je een reportage over een bepaald onderwerp? In het geval van Saar en Caroline: "Het komt op ons af en je kunt er niet meer naast. Zo is het altijd geweest. De persoonlijke draad? Het gaat over vrouwen. Sterke maar kwetsbare vrouwen. Dat is wat ons treft als mens." Voor het Fonds Pascal Decroos schreven Saar en Caroline het verhaal achter hun documentaire neer.
'Thank God I’m in Europe' begint bij mij, Caroline :
"Ik ben in december 2018 via een kennis in aanraking gekomen met het Sister’s House, een nachtverblijf en noodopvang voor vrouwen in transmigratie in Brussel. Het bestond toen nog maar een maand. Ik wilde een humanitaire bijdrage leveren want ja, het was kerstmis.
Ik werd nieuwsgierig door wat ik daar zag. Voor ik het wist, was ik vrijwilligster geworden en ik heb de vrouwen daar leren kennen. Stuk voor stuk jonge vrouwen, soms ook minderjarig. Hoofdzakelijk uit Eritrea, Ethiopiëë en Soedan. Mijn mond viel open toen ik hun verhalen hoorde over de harde dagelijkse realiteit waar ze mee te maken hebben. Je leest veel over mensenhandel maar nooit iets waardoor je een beeld krijgt wie de transmigranten echt zijn. Over de vrouwen kom je al helemaal niets te weten. Ik stond ook verstomd over de inzet van alle vrijwilligsters in het Sister’s House, van de leden van het Burgerplatform BXL Refugees die het organiseren en beheren. Ik vertelde Saar over het leven dat de jonge vrouwen noodgedwongen leiden en ze viel uit de lucht. Ook anderen hadden dezelfde reactie."
Saar :
“Caroline’s verhaal over het Sister’s House kwam bij mij in het begin maar abstract over. Ik kon me totaal niet identificeren met deze mensen. Hoe kan je je familie, vrienden en kinderen achterlaten zonder te weten waar je naartoe gaat? Waarom begin je aan een tocht waarvan het eindpunt enkel op hoop berust en waarin zich het ene gevaar na het andere opstapelt?
Ik ben moeder, heb twee kinderen en leidt hier in België een zeer aangenaam en vrij leven. Ik zie dat niet als luxe, maar als normaal.
In de zomer ging ik voor het eerst met Caroline naar het Sister’s House. Wat ik daar tegen kwam, waren jonge meisjes en vrouwen zoals ik.
Wat me opvalt, is hun strijdkracht. Het feit dat ze blijven gaan en de hoop niet verliezen. Het vuur dat in hun ogen staat of dat soms helemaal uitgeblust is door de ontberingen die ze hebben moeten doorstaan.
Ze blijven op zoek gaan naar een leefbare toekomst en trachten kost wat kost in Engeland te geraken.
Waarom? Omdat ze na hun afwijzing in de Europese landen niets meer te verliezen hebben.
Caroline’s werk als vrijwilligster maakte dat we vertrouwen met deze vrouwen konden opbouwen. Het werd ons snel duidelijk dat we een reportage over deze vrouwen wilden maken.
Het verhaal van deze jonge vrouwen die alles op alles zetten om voor zichzelf een leven op te bouwen. Tegen alle weerstand in. Weinig mensen beseffen dat het zich voor een groot deel in België afspeelt. Onderweg naar je werk in Brussel zie je mensen in de vrieskou slapen in het Maximiliaanpark. Je loopt er vlug langs en stelt jezelf liefst geen vragen. Op tv zie je de bootjes op de Middellandse zee volgeladen met mensen. Je ziet de zogenaamde ‘illegalen’, deze vluchtelingen.
Maar wanneer je ze echt leert kennen, worden het mensen zoals jij en ik.”
Brussel, 17 mei 2020
Meer info over de documentaire vindt u hier.
