Gesteunde projecten

In oktober 2016 duwde de autoritaire president van Tadzjikistan, Emomali Rachmon, met een bulldozer een hoop stenen in de rivier Vachsj. Hiermee gaf hij een doorstart aan de bouw van de Rogundam die al begon in 1976. Rogun moet met 335 meter de hoogste dam ter wereld worden en de grootste waterkrachtcentrale van Centraal-Azië. Een straffe prestatie voor het armste land van de regio.

Het kalifaat staat op verschrompelen en IS is zo goed als militair verslagen. Maar wat dan? Is IS dan inderdaad voorbij? Wat rest er van de terreurgroep en waar kunnen we ons aan verwachten?

In zijn wereldberoemde boek ‘Utopia’ beschrijft de Engelse humanist Thomas More een ideale staat. Vijf eeuwen na de publicatie reist Ludo De Brabander door de ‘Democratische Federatie van Noordelijk Syrië’. Hij wrijft zich de ogen uit.

BARCELONA - In de straten van Barcelona werken zo’n 500 straatventers uit Senegal, India en Pakistan. Arkasha Keysers praatte met hen over valse sneakers, rioolpils en de angst voor een strafblad.

Het aandeel van de farmaceutische sector in de Belgische economie is groot. Volgens koepelorganisatie pharma.be leverde de sector in 2017 een totale tewerkstelling van 35.711 personen en exporteerde ons land in 2017 voor een totale waarde van 40,5 miljard euro aan geneesmiddelen en vaccins naar de hele wereld, wat goed is voor zo’n 10% van de Belgische export.

Op de vooravond van uitgestelde Congolese verkiezingen werken twee Congolese en twee Belgische cineasten aan een film over Kinshasa en haar verzet tegen de erfenissen van het kolonialisme. De vier filmmakers willen samen een verhaal vertellen.

Een zesdelige documentairereeks achter de schermen van het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen. 

De Vlaamse centrumsteden tellen samen meer dan 300 cabinetards, een forse groei de afgelopen twee legislaturen. Meer dan de helft werkt voor Gentse en Antwerpse burgemeesters en schepenen. De Arteveldestad mag dan wel half zo groot zijn als de Koekenstad, het aantal kabinetsmedewerkers is er niet minder om.

Ze zijn overal. Ze begrijpen het niet. Ze deugen niet. Ze zijn een gevaar, een pest, een schandvlek. In De onfatsoenlijken gaat Jan Antonissen op zoek naar de mensen die door de goegemeente met de nek worden aangekeken: de bange blanke mannen en vrouwen, het racistische stemvee van de populisten, de white trash uit onze voorsteden.

Michael, Jos en Bart: drie generaties Demyttenaere met lijnen naar Congo.