Gesteunde projecten

De vijf Vlaamse universiteiten boekten de voorbije jaren heel wat vooruitgang op het vlak van gendergelijkheid. Toch zou het op dit tempo nog tot 2050 duren voordat er genderevenwicht is onder het academisch personeel. Slechts iets meer dan één op de vier professoren in Vlaanderen is vrouw – terwijl er aan hoogopgeleide vrouwen geen gebrek is.

Ze zijn overal. Ze begrijpen het niet. Ze deugen niet. Ze zijn een gevaar, een pest, een schandvlek. In De onfatsoenlijken gaat Jan Antonissen op zoek naar de mensen die door de goegemeente met de nek worden aangekeken: de bange blanke mannen en vrouwen, het racistische stemvee van de populisten, de white trash uit onze voorsteden.

In het straatarme Mozambique zien jonge vrouwen zich verplicht om hun lichaam te verkopen aan rijkere of blanke mannen. Een algemene wijsheid die het tot cliché heeft geschopt.

 Vlaamse vrouwen met talent en leiderschapskwaliteiten bereiken zelden de top. Journaliste Tine Maenhout onderzoekt samen met tien inspirerende vrouwen die vandaag topposities bekleden waarom dit nog steeds zo is en hoe het naar de toekomst toe beter kan. Ook stellen ze zich de visionaire vraag hoe de wereld eruit zou zien met meer vrouwen op sleutelposities. De resultaten van dit onderzoek verschijnen in een 10-delige interviewreeks in Charlie Magazine en in een reportage voor Knack.be.

Dat de gewone Palestijnen meer dan vijftig jaar de nadelige gevolgen van de Israëlische bezetting ondervinden weet iedereen. Hiervan getuigen de talloze artikelen en reportages die dagelijks het publiek bereiken.

Het uitgangspunt van The Distance Between Us vormt een paar audiocassettetapes die de kunstenaar en fotograaf Jan Locus van een Marokkaanse familie in Molenbeek een aantal jaar geleden overhandigd kreeg.

Het was een spannende nacht voor Myriam en Luc Goffin, in maart 1983. De moeder overste van een weeshuis in Salvador Da Bahia, Brazilië had hen net verteld over de twee kinderen die ze ter adoptie had: de kleine Fabriçio en de net iets oudere en donkerdere Roberto. Ze zou een nacht nadenken over wie van de twee Luc en Myriam mochten adopteren. 

Oeganda staat bekend als een van ’s werelds slechtste landen om lesbienne, homo, biseksueel of transgender (LGBT) te zijn. Holebi’s riskeren er veertien jaar cel en zijn slachtoffer van geweld en discriminatie. Oegandese kerkleiders roepen op om hen te lynchen, politieke leiders gebruiken hen als bliksemafleiders voor de echte problemen.

De actualiteit rond de vluchtelingenstroom is niet weg te denken uit de media, gesprekken en gedachten.
 Tegelijk is de opvang van de vluchtelingen slechts de 1e fase. De integratie, de 2e fase, is de rode draad door deze documentaire over de vluchtelingen in Lampedusa.

Officieel bestaat er geen slavernij meer in Mauritanië, een kaal woestijnland in West-Afrika. Maar volgens Anti-Slavery International is minstens 4% van de Mauritaniërs nog altijd het eigendom van een meester. Ze worden geboren als slaven en zijn nooit vrij geweest. Zelfs niet in hun gedachten.